5.Nie ma to jak miły początek dnia                  

Alexia                                                                     

Obudziłam się w salonie na kanapie mojej przyjaciółki.
Musiałyśmy rozmawiać do późna bo nie pamiętam kiedy zasnęłam. Wszystko mnie bolało, ale zagryzłam zęby i podniosłam się z kanapy. Udałam się do kuchni, gdzie moja przyjaciółka już przygotowywała śniadanie.

-O Boże! Kocham się! Czy ta kawa jest dla mnie?- zapytałam.

-Hahahaha tak. Bierz śmiało.

-Dziękuje, dziękuje, dziękuje!!!- wykrzyknęłam. Jeju ale ta kawa była pyszna, ale oczywiści ktoś musiał mi przeszkodzić, dzwoniąc do drzwi.

-Ej pójdziesz otworzyć? bo mi się naleśniki spalą.

-Tak jasne. Swoją drogą ciekawe kto to może być.

-Nie mam pojęcia.- odpowiedziała.

No dobra to zobaczmy kto to. Już byłam przy drzwiach i łapałam za klamkę. Gdy otworzyłam, moje ciśnienie znów skoczyło do niewiarygodnych wielkości.

-Co ty tu robisz?- wysyczałam.

-Chciałem z tobą porozmawiać- próbował tłumaczyć Zayn.

-Chcieć to ty sobie możesz, myślałam, że jasno dałam do zrozumienia, że nie chce cię widzieć.

-Proszę cię daj mi szansę, obiecuje, że wszystko naprawię...- prosił.

-Chcesz naprawić tak?- zapytałam.- A pamiętasz może co mi kiedyś obiecałeś?- kontynuowałam.- Nie? To ci przypomnę!- nie dawałam mu dojść do głosu.- Powiedziałeś, że będziesz się mną opiekował. Zawszę! Po co mi takie obietnice skoro ich nie dotrzymujesz. Jeżeli ta jest taka jak poprzednia to po prostu zostaw mnie w spokoju. Nie chce powtórki z rozrywki.- teraz mówiłam już spokojnie, ale dało się wyczuć żal w moim głosie.- A teraz żegnam.

Chciałam zamknąć drzwi, ale uniemożliwiła mi to noga Zayna oparta na framudze. Znów chciał coś powiedzieć, próbowałam mu przerwać, ale za szybko mówił.

-Proszę cię porozmawiajmy na spokojnie, tylko o to proszę.- patrzył na mnie tak błagalnym wzrokiem, że nie mogłam odmowić.

-No dobra mów...

-Dzięki. Bardzo zależy mi na tobie i nie chce aby tak między nami było. Chciałem...- przerwał mu dzwoniący telefon.- Przepraszam, muszę odebrać- oddalił się trochę i zaczął rozmawiać.

Stwierdziłam, że tego już za wiele. Najpierw chce rozmowy, a potem mnie olewa. Mam go dość! Gdy już zdecydował się wrócić, trzasnęłam mu drzwiami przed nosem. Zdenerwowana poszłam do kuchni.

-Kto to był?- zapytała Leah.- Wyglądasz jakbyś miała zaraz coś rozwalić.

-Otóż był to niejaki Zayn.

-O nie...

-O tak!

-I co zrobiłaś?- zapytała.

-Powiedziałam co myślę i trzasnęłam drzwiami.

-Nawet nie posłuchałaś co ma do powiedzenia?- zdziwiła się.

-Próbowałam, ale zadzwonił mu telefon, a on zamiast powiedzieć temu komuś, że teraz nie może, zaczął z nim konwersować w najlepsze. Wtedy już nie wytrzymałam.- odpowiedziałam.

-Rozumiem. A powiedział chociaż cokolwiek?

-Tak, mówił coś o tym żeby było tak jak dawniej.- przedrzeźniałam go.

-On jest śmieszny. Po tym co zrobił?- ona zawsze mnie rozumiała, tak było i w tym wypadku.

-Dokładnie!

-Dobra dajmy już temu spokój bo znów się zdenerwujesz.- zaczęła się śmiać.

-Tez tak myślę.- zawtórowałam jej.

-To co? Jemy?

-Ty się jeszcze pytasz? Dobrze wiesz, że jedzenie i ja to najlepsi przyjaciele.

-Jak bym mogła zapomnieć.

I w jednym momencie obie zaczęłyśmy się tak śmiać, że pospadałyśmy z krzeseł.

Zayn

Czuje się jak ostatni kretyn. Czemu? Bo zawiodłem moją siostrę, a przecież obiecałem...Muszę coś zrobić. Jakoś ją do siebie przekonać. Może wezmę ją do siebie na parę dni? To chyba dobry pomysł. Pogadam z rodzicami i spytam co o tym sądzą.

Skierowałem się do domu. Po 10 min. już tam byłem. Zacząłem szukać mamy i tak jak myślałem znalazłem ją w kuchni.

-Hej mamo, już jestem.- odezwałem się aby zwrócić jej uwagę.

-O...hej synku i jak poszło?- zapytała.

-Raczej beznadziejnie, ale wpadłem na pewien pomysł...

-No to mów!

-Myślałem, żeby zabrać ją do siebie na jakiś czas, miałbym wtedy czas aby wszystko naprawić...

-Oj Zayn...To ty nie wiesz...- zmartwiła się.

-A co mam wiedzieć?- przestraszyłem się.

-No bo Alexia za 2 dni wyjeżdża.

-Ale jak to? Gdzie? Po co? Czym? i dlaczego nic nie mówiła?- zasypywałem ją pytaniami.

-Tak to! Do Londynu, żeby się uczyć, samochodem i mówiła, a przynajmniej pisała w mailach...których ty nie czytałeś.- odpowiedziała.

-...Jestem beznadziejnym bratem...- po tych słowach spuściłem głowę i wpatrywałem się w swoje buty. Nagle stały się bardzo interesujące. W pewnym momencie poczułem ręce oplatające moje ramiona i przyjemne ciepło.

-Nie, tylko po prostu się pogubiłeś...- próbowała mnie pocieszyć.

-Dzięki mamo.- naprawdę byłem jej wdzięczny, że stara się mnie pocieszyć i pomóc.

-Nie ma sprawy, zawsze możesz na mnie liczyć.- zapewniła.

Cóż, w takim razie Malik musisz się bardziej postarać...Nie odpuszczę tak łatwo i nie zrezygnuje z niej znowu, nie mam zamiaru popełnić tego samego błędu...W takim razie trzeba się zebrać do kupy i wymyślić jakiś dobry plan. Przekonam ją do siebie, nie dam jej uciec. Tym razem zajmę się nią tak jak powinienem.

No witam ;D mam nadzieję, że historia was zaciekawiła i jeżeli ktoś to czyta to bardzo ładnie proszę o komentarze ;) 

                                                                                                                    CATh