10.Oni są wszędzie...                                       

Alexia

Wow trochę za dużo wrażeń jak na tak krótki czas. Nadal nie mogę uwierzyć, że to wszystko prawda. Plus został nam jeszcze miesiąc wakacji, więc spokojnie możemy oswoić się z nowym miejsce, pozwiedzać okolice i poznać parę nowych osób. No dobra jak na razie to muszę się rozpakować. Zwykle lepiej idzie mi pakowanie niż rozpakowywanie. No ale jak mus to mus. Potem może uda mi się wyjść do sklepu. Nasza lodówka świeci pustkami, a Leah to nie przeszkadza! I to ona mówi, że ja jestem dziwna! A ja po prostu lubię jeść, czy to coś złego? Nie. Wiecie co najbardziej lubię? Żelki! No normalnie jej kocham! Nareszcie skończyłam. Teraz tylko pod prysznic, ubrać się i można iść. Dobrze, że sklep jest niedaleko.

Już wyszykowana, zeszłam na dół.

-Hej Lee. Idę do sklepu, chcesz coś konkretnego?

-Hej żarłoku. Możesz mi wziąć czekoladę.

-Nie jestem żarłokiem!

-Jesteś!

-Nie!

-Tak!

-Idę sobie. Nikt mnie tu nie lubi.

-Hahaha...Tylko wróć szybko, trzeba skończyć urządzać to mieszkanie.

-Jasne, jasne w końcu idę tylko do sklepu.

-Ale jak ty się wciągniesz to wiesz jak jest: "A może wezmę te żelki? A może jednak inne? O te wyglądają lepiej! A nie jednak nie, to herbata." Hahahaha.

-Śmiej się śmiej, to ci nic nie kupie!

-Oj no przepraszammm...

-No ok wybaczam. A teraz idę, pa.

-Pa.

I jak tu z nią wytrzymać hę? Dobrze, że jestem tak samo powalona jak ona bo bym nie dała rady. No dobra to jak się szło do tego sklepu? Zaraz, zaraz to było chyba tak: najpierw wzdłuż ulicy, za kioskiem w lewo, przy dziwnym posągu z krewetką znów w lewo i...jest! No na reszcie, zaraz umrę z głodu! Zakupy nadchodzę! 

Okej chleb, coś do kanapek, herbata, kawa, płatki, mleko, makaron i biedny zamrożony kurczak. No to zostały jeszcze tylko żelki. O są! No i jakie by tu wziąć? Kurde Leah miała rację. Jestem okropna.

Tak się wgapiałam w te żelki, że nie zauważyłam osoby obok mnie i chyba na nią wpadłam. Upsss...

-O matko przepraszam, nie zauważyłam pana, to niechcący- tłumaczyłam się podnosząc z podłogi.

-Nie ma problemu. Nic się nie stało- zapewniał także się podnosząc.

Gdy udało nam się stanąć na nogi i mogłam zobaczyć jego twarz, o mało co mnie szlak nie trafił, za to on wyglądał na człowieka w całkiem dobrym humorze i zadowolonego ze spotkania.

-Hej Lexi, dawno cię nie widziałem. Fajnie, że się spotkaliśmy.

-Hej Niall, rzeczywiście dawno, ale nie podzielam twojego entuzjazmu, a teraz będę już iść- powiedziałam i zaczęłam się oddalać, ale zatrzymał mnie jego głos.

-Ale o co ci chodzi? Wciąż masz żal?

-Ostrzegam, wchodzisz na cienki lód...

-Nie możemy się dogadać?

-Nie, nie możemy, nie chce mieć z wami nic wspólnego.

-Zachowujesz się jak dziecko...- zaczął ale mu przerwałam.

-Przestań mnie oceniać! To nie ty straciłeś brata!- krzyknęłam.

-Ale on wciąż tu jest!- on też krzyczał.

-Nie prawda...dla mnie już nie...- powiedziałam spokojnie.

Chyba chciał mnie jakoś pocieszyć bo zaczął do mnie podchodzić, ale odskoczyłam czym prędzej.

-On chce to naprawić- kontynuował.

-Ale ja nie chce, chce świętego spokoju. Tylko tyle, a was to już w ogóle nie chce mi się oglądać, włącznie z nim. Czemu żeście się tak mnie uczepili? Najpierw on, teraz ty, niedługo cała reszta tych pacanów się zleci.

-Nie przesadzasz trochę?- zapytał.

-Nie, nie wydaje mi się.- odpowiedziałam pewnie.

-Nie rozumiem o co ci chodzi, my ci nic nie zrobiliśmy!

-Oczywiście bo wy jesteście tacy mili, uczynni i świeci. Och Boże daj spokój...- zaśmiałam się.

-Nie rozumiem cię...podaj w końcu jakiś jeden dobry powód!- był totalnie zdezorientowany.

-Okej, ale najpierw zadam ci pytanie: Czy kiedykolwiek któryś z was powiedział Zayn'owi żeby zrezygnował z czasu z wami i chociaż do mnie zadzwonił bo o odwiedzinach już nie mówie.

-...- milczał.

-Odpowiedz!

-...nie...- wydusił.

-Aha, to dalej: A pomyśleliście kiedyś, że organizując mu cały czas odciągacie go ode mnie?

-No nieee...

-Rozumiem. To ostatnie pytanie: Powiedz ile razy odciągaliście go od telefonu gdy jeszcze do mnie dzwonił?

-No...

-Ile?!

-No prawie zawsze...- wykrztusił.

-Masz swój dobry powód! Nawet nie jeden!

-Bo my chcieliśmy spędzać razem jak najwięcej czasu...

-Bo my, bo ja...takich egoistów to świat nie widział. Czy ty siebie słyszysz? Świat nie kończy się na was!

-A ty to niby święta co?

-Nie, nie jestem ani trochę święta, ale zadaj sobie pytanie: Czy kiedykolwiek go od was próbowałam odciągnąć?- tak zakończyłam rozmowę. Po czy odwróciłam się, podeszłam do kasy, a po zapłaceniu udałam się do domu. Już nie próbował mnie zatrzymać.

Niall

Miała rację. Mimo tego jak okropnie się zachowywaliśmy ona nigdy nie zrobiła czegoś przeciw nam. Po tym wszystkim nie będę już chyba umiał spojrzeć jej w twarz. Jestem do dupy, za to ona...dopiero teraz zauważyłem jak delikatna jest. Nią po prostu trzeba się opiekować dzień i noc, żeby nic się jej nie stało, a my tak po prostu odebraliśmy jej najlepszego struża jakiego mogła mieć. Została sama bez jakiejkolwiek ochrony. Jak mogliśmy być tak samolubni?

Wszedłem do naszego domu, wściekły na siebie, akcentując to trzaśnięciem drzwiami.

Zaraz zleci się zbiegowisko.

-Co jest Niall?- z kuchni wychylił się Harry, a za jego plecami zaraz pojawił się Lou. A nie mówiłem?

-Czyżby w sklepie zabrakło żelek?- zapytał Liam schodząc po schodach.

-Tak to chyba to- powiedział przez śmiech Zayn wychodząc z salonu.

-Nie to nie to Zayn!- zwróciłem się do niego z niezbyt przyjemną barwą głosu i wzrokiem, który mógł zabijać.

To nie tak, że byłem na niego zły, byłem zły na siebie, a jak jestem w takim stanie to wrzeszczę na wszystkich.

-Hej spokojnie, nie miałem nic złego na myśli- uniósł ręce do góry w geście poddania.- Zamiast się ciskać lepiej powiedz co cię doprowadziło do takiego stanu?

-Nie co, a kto.

-Uuu...grubsza sprawa, opowiadaj...

-Żadna grubsza sprawa, tylko twoja siostra!

-Że co?- teraz to o mało co nie wypadł z butów.

-No, ucieliśmy sobie w sklepie miłą pogawędkę- chłopcy zaciekawieni przysłuchiwali się naszej rozmowie.

-A co ona robiła w sklepie niedaleko naszego domu?

-Hmmm...może zakupy?

-Dobrze wiesz, że nie o to chodzi!

-A skąd ja mam wiedzieć? To twoja siostra!

-Jak byś nie wiedział to nie chce mnie znać!

-A ty myślisz, że nas kocha? Jeżeli tak, to ci gorzej.- Liam, Lou i Harry patrzyli na mnie zdziwieni.- No co? Serio myśleliście, że nas lubi? Bo z tego co mi wyjaśniła wynika, że nawet nie może na nas patrzyć.

-Ale czemu? Przecież my nic jej nie zrobiliśmy.- powiedział Liam.

-Oj żebyś się nie zdziwił.- odpowiedziałem.

-Uważasz, że ma rację?- zdziwił się Zayn, w pewnym momencie myślałem, że oczy mu wyjdą na wierzch.

-Co tu do uważania? Ona ma racje.- przy ostatnim zdaniu wypuściłem powoli powietrze.

-A co wy niby zrobiliście?- zapytał Zayn.

-Odciągaliśmy cię od niej. Oczywiście nie specjalnie, ale to nie zmienia faktu, że byliśmy samolubni.- przy tym spojrzałem na Harr'ego, Lou i Liama. Chyba to do nich dotarło bo nie mieli za wesołych min.

-Słuchajcie chłopaki co było to było nie ma co wracać do przeszłości- powiedział Zayn, a nam od razu lepiej się zrobiło- teraz trzeba pomyśleć jak ją przekonać do tego, że wcale nie jesteśmy beznadziejni.

-Wspólnie nam sie uda, ale nie wiem ile czasu to będzie trwało- wtrącił Liam.

-Czas nie gra roli, po prostu muszę ją odzyskać.

-W takim razie do dzieła!- zarządziłem.

Oby nam się udało. Musimy to naprawić.

Gdy chłopcy zaczęli się rozchodzić, poprosiłem Zayna żeby został jeszcze na chwilkę.

-Wiem, że pewnie już to słyszałeś, ale ona na prawdę cię potrzebuje. Widać to po niej, szczególnie po jej oczach. Stara się być silna, ale gdy ją dziś zobaczyłem...Tego nie da się opisać Zayn. Musisz wrócić do jej życia, a ja ci w tym pomogę.- zapewniłem.

-Niall nie mógłbym wymarzyć sobie lepszego przyjaciela, dziękuje.        

-Daleko mi do ideału, ale postaram się spełnić oczekiwania. - zaśmiałem się.

Na koniec przytulił mnie i jeszcze raz podziękował.

Kurczę za dużo wrażeń. Muszę iść coś zjeść.

Lexi

Gdy przekroczyłam próg, siatki postanowiły mnie wkurzyć jeszcze bardziej i pękły. Tylko tego mi brakowało. Musiałam strasznie hałasować bo w korytarzu pojawiła się Leah.

-Coś ty taka zdenerwowana?- powiedziała przy zbieraniu zakupów z podłogi.

-A nic tak tylko idę sobie spokojnie do sklepu, wybiera żelki i wpadam na kogoś. Wiesz nie byłoby to nic dziwnego, gdyby tym kimś nie był Niall!

-Czy oni są wszędzie? Może niedługo spotkamy ich na uczelni lub w lodówce?

-Przestań bo wykraczesz.

-Okej nic nie mówię, a teraz chodź. Trzeba zrobić obiad.

-Już idę.

Dobra trzeba wziąć się w garść i już. A teraz szybko do kuchni bo znając Leah to zaraz ją spali. No i wykrakałam, wchodząc do kuchni uderzył mnie zapach spalenizny.

-Lee coś ty zrobiła???- wykrztusiłam, kaszląc.

-Ja nic! Jeszcze nawet niczego nie wrzuciłam na tę patelnię!- broniła się.

-Idź szybko otwórz okno.

Gdy zapach spalenizny wywietrzał, można było wejść do kuchni. Po chwilowych oględzinach już wiedziałam co się stało.

-Ej Lee, a wlałaś olej na patelnie po wstawieniu jej na ogień?- zapytałam słodkim głosikiem.

-Ja...no...ten...- jąkała się.

-To chyba znaczy nie. W takim razie zasuwasz do sklepu po nową patelnie bo ta się już do niczego nie nadaje.- zakomunikowałam.

-A nie chcesz może ty się przejść?

-Nie ma mowy. Ty zepsułaś, ty idziesz. Może nawet spotkasz tam któregoś z naszych ulubieńców.- zaśmiałam się.

-Weź, chyba bym nie przeżyła albo wróciła równie wkurzona co ty.

-Dobra idź już, a ja tu sprzątnę.

-Ok, niedługo wracam.- i wyszła.

I co ja się z nią mam? Ale bez tych jej odpałów byłoby nudno. Sprzątając naszły mnie wspomnienia mojej dzisiejszej rozmowy z Niallem. Może trochę za ostro go potraktowałam, ale muszę ich odstraszyć. Nie chce żeby kręcili się w pobliżu. Nie umiałabym z nimi wytrzymać po tym wszystkim. Jedno jednak muszę stwierdzić: Niall się zmienił. W sensie z wyglądu bo z charakteru tak naprawdę nie miałam okazji go poznać. Po tym co zrobił z chłopakami, nawet nie chciałam. Pamiętam jak pierwszy raz ich spotkałam. Zayn przywiózł ich do domu, żebyśmy mogli ich poznać. Wszedł wtedy do domu po długiej nie obecności i oznajmił, że to jego koledzy z zespołu. Gdy ledwo przekroczył próg, ja już rzucałam się w jego ramiona. Przytulił mnie wtedy jak nigdy wcześniej. To było tak jakby chciał mnie ochronić przed całym światem i nigdy nie wypuścić dalej niż na metr od siebie. Popłakałam się wtedy, a on uścisnął mnie mocniej i powiedział, że tak strasznie tęsknił. Nie wyobrażał sobie jak ja tęskniłam. Gdy udało mam się od siebie oderwać, zauważyłam chłopaków. Zayn złapał mnie wtedy w tali, przysunął do siebie i przedstawił chłopaków. Pamiętam jak potem powiedział, że dziś się od niego nie uwolnię. Dotrzymał słowa. Cały dzień nosił mnie na rękach, przytulał i nie odstępował na krok. Pamiętam jak szczęśliwa byłam, on także. Tego dnia spędziłam także dużo czasu z jego przyjaciółmi. Siedzieliśmy u Zayna w pokoju i rozmawialiśmy. Oni opowiedzieli o sobie, ja o sobie. Dobrze nam się rozmawiało. Mój braciszek był tak zadowolony, że znaleźliśmy wspólny język. Wtedy myślałam, że może się za kumplujemy, ale chyba nie było nam to dane. No cóż płakać nie będę. Teraz tylko żeby nie wchodzili mi w drogę. Zaczęłam na nowo i nie chce ich z powrotem w moim życiu.

Dobra koniec tych przemyśleń. Zaraz Leah wróci, ciekawe czy ona też będzie miała przyjemność spotkać jednego z tych pacanów? W ogóle to gdzie oni mieszkają? Mam nadzieje, że nie za blisko nas...

W przemyśleniach przerwał mi trzask drzwi.

 Boże ona chce żeby te drzwi z zawiasów wyleciały? Za dużo już dziś przeszły. Lepiej pójdę sprawdzić co jest grane...

Hejka! Dziś dłuższy ;) Mam nadzieję, że się spodoba :) W komentarzach można zgłaszać uwagi, zażalenia, pomysły, opinię i co tam jeszcze chcecie ;D Miłego czytania!

                                                                                                                               CATh